Dalsza część projektu "Święci", tworzonego do WFRP wspólnie z jednym z moich graczy. Czas na świętą Rebeccę od Myrmidii.
Święta Rebecca
urodziła się w 1433 roku KI w Magritcie. Jej ojciec poległ w trakcie walk z wojskami sułtana Jaffara, matka zmarła z powodu gorączki połogowej. Dziecko
dorastało w czasie Wojny Arabskiej, wychowując się w myrmidiańskim sierocińcu
na obrzeżach miasta.
Podczas
odwrotu wojsk arabskich i umocnienia ich pozycji w stolicy okupowanej Estalii w roku 1448 KI, żołnierze agresora wykazali się wielkim okrucieństwem,
wywołując falę powstań wśród mordowanej i ciemiężonej ludności. Mniszki
prowadzące przytułek dołączyły do walk, nakazując najstarszym wychowankom
opiekować się sierotami na czas ich nieobecności. Udział zakonnic w rebelii
szybko wyszedł na jaw i dowodzący Arabami Emir Wazar, znany jako Emir Okrutny,
wysłał oddział, by w zemście spalił sierocieniec wraz z ludźmi przebywającymi w
środku. Budynek, służący wówczas również jako szpital polowy, znalazł się w sercu
krwawych walk, gdy przeciw najeźdźcom opowiedzieli się ranni oraz mieszkańcy
okolicznych dzielnic. Najstarszej, piętnastoletniej wówczas Rebece, nakazano
wyprowadzić z oblężonej kamienicy najmłodszych i najciężej rannych, co uczyniła
narażając życie i śmiertelnie raniąc podczas ucieczki dwóch uzbrojonych Arabów.
Upewniwszy się, że powierzeni jej ludzie są bezpieczni, wróciła do sierocińca,
gdzie okazało się, że obrońcy ponieśli wielkie straty, a szala zwycięstwa
przechyla się już na stronę okupanta. Wówczas podniosła broń jednego z
poległych i zagrzewając rodaków do walki, poprowadziła garstkę wycieńczonych
partyzantów. Jej niezwykłe męstwo i zdecydowanie natchnęło rodaków, którzy
zdołali odeprzeć wrogów.
Podczas walk
Rebecca została poważnie ranna i choć cierpiała wiele tygodni z powodu rany, nie
złożyła broni przez cały okres powstania, stając się symbolem wytrwałości i
heroizmu. Miesiąc po Bitwie o Sierociniec przysięgła Myrmidii, że jeżeli bogini
pozwoli Estalii wyzwolić się z arabskiej okupacji, złoży śluby zakonne.
Gdy królestwo
odzyskało niepodległość dzięki połączonym siłom rycerstwa bretońskiego,
estalijskich partyzantów i tileańskich najemników, Rebecca dotrzymała obietnicy
i wstąpiła do zgromadzenia mniszek. Kilkanaście lat później założyła własny
żeński zakon, poświęcając resztę życia opiece nad sierotami oraz szkoleniu
młodych ludzi w walce. Aż do śmierci dręczyły ją liczne dolegliwości związane z
otrzymaną w pierwszej bitwie raną, doprowadzając mniszkę do ślepoty w wieku 59. lat. Będąc niewidoma kobieta nie porzuciła jednak służby bogini.
Zmarła ze starości w roku 1515 KI.
Kanonizowana w
roku 1879 KI, stała się patronką sierot, osób ociemniałych, szczególnie z
powodu odniesionych ran, oraz wszystkich walczących w obronie swego domu.
Obchodzi uroczyste wspomnienie 23. Pflugzeit.