niedziela, 27 listopada 2016

Święta Rebecca od Myrmidii

Dalsza część projektu "Święci", tworzonego do WFRP wspólnie z jednym z moich graczy. Czas na świętą Rebeccę od Myrmidii.

Święta Rebecca urodziła się w 1433 roku KI w Magritcie. Jej ojciec poległ w trakcie walk z wojskami sułtana Jaffara, matka zmarła z powodu gorączki połogowej. Dziecko dorastało w czasie Wojny Arabskiej, wychowując się w myrmidiańskim sierocińcu na obrzeżach miasta.

Podczas odwrotu wojsk arabskich i umocnienia ich pozycji w stolicy okupowanej Estalii w roku 1448 KI, żołnierze agresora wykazali się wielkim okrucieństwem, wywołując falę powstań wśród mordowanej i ciemiężonej ludności. Mniszki prowadzące przytułek dołączyły do walk, nakazując najstarszym wychowankom opiekować się sierotami na czas ich nieobecności. Udział zakonnic w rebelii szybko wyszedł na jaw i dowodzący Arabami Emir Wazar, znany jako Emir Okrutny, wysłał oddział, by w zemście spalił sierocieniec wraz z ludźmi przebywającymi w środku. Budynek, służący wówczas również jako szpital polowy, znalazł się w sercu krwawych walk, gdy przeciw najeźdźcom opowiedzieli się ranni oraz mieszkańcy okolicznych dzielnic. Najstarszej, piętnastoletniej wówczas Rebece, nakazano wyprowadzić z oblężonej kamienicy najmłodszych i najciężej rannych, co uczyniła narażając życie i śmiertelnie raniąc podczas ucieczki dwóch uzbrojonych Arabów. Upewniwszy się, że powierzeni jej ludzie są bezpieczni, wróciła do sierocińca, gdzie okazało się, że obrońcy ponieśli wielkie straty, a szala zwycięstwa przechyla się już na stronę okupanta. Wówczas podniosła broń jednego z poległych i zagrzewając rodaków do walki, poprowadziła garstkę wycieńczonych partyzantów. Jej niezwykłe męstwo i zdecydowanie natchnęło rodaków, którzy zdołali odeprzeć wrogów.

Podczas walk Rebecca została poważnie ranna i choć cierpiała wiele tygodni z powodu rany, nie złożyła broni przez cały okres powstania, stając się symbolem wytrwałości i heroizmu. Miesiąc po Bitwie o Sierociniec przysięgła Myrmidii, że jeżeli bogini pozwoli Estalii wyzwolić się z arabskiej okupacji, złoży śluby zakonne.

Gdy królestwo odzyskało niepodległość dzięki połączonym siłom rycerstwa bretońskiego, estalijskich partyzantów i tileańskich najemników, Rebecca dotrzymała obietnicy i wstąpiła do zgromadzenia mniszek. Kilkanaście lat później założyła własny żeński zakon, poświęcając resztę życia opiece nad sierotami oraz szkoleniu młodych ludzi w walce. Aż do śmierci dręczyły ją liczne dolegliwości związane z otrzymaną w pierwszej bitwie raną, doprowadzając mniszkę do ślepoty w wieku 59. lat. Będąc niewidoma kobieta nie porzuciła jednak służby bogini. Zmarła ze starości w roku 1515 KI.

Kanonizowana w roku 1879 KI, stała się patronką sierot, osób ociemniałych, szczególnie z powodu odniesionych ran, oraz wszystkich walczących w obronie swego domu. Obchodzi uroczyste wspomnienie 23. Pflugzeit. 


piątek, 18 listopada 2016

Święty Franz Xaver, kanonizowany kapłan Sigmara


Wspólnie z jednym z moich graczy zastanawiam się nad stworzeniem galerii świętych bogów Starego Świata. Jako pierwszy: święty Franz Xaver:)


Święty Franz Xaver narodził się w 1325 roku KI w niewielkiej wiosce w Ostlandzie. Dorastał w ubogiej rodzinie leśników, przyjął święcenia kapłańskie w roku 1349 KI. Potem rozpoczął działalność misyjną – nawracał ludzi w najodleglejszych ostępach Lasu Cieni, a w roku 1360 KI, na wieść o prześladowaniach sigmarytów w Talabeklandzie, przedostał się przez granicę prowincji, gdzie podjął się działań w podziemiu, przy organizacji przerzutów wyznawców Sigmara, przewodził również licznym walkom w obronie wiernych. Jednocześnie krzewił wiarę w Boga Imperatora wśród talabeklandczyków, nawracając wielu mieszkańców uprzednio wrogo nastawionych do sigmarytów. Po bitwie pod Dreetz w 1361 roku KI został pochwycony wraz z grupą wyznawców, których wyprowadzał z ogarniętego wojną domową Talabheim. Przekonał żołnierzy samozwańczej imperatorki, by uwolnili wszystkich jeńców i przyjęli wiarę w Sigmara. 

Szacuje się, że w ciągu swojego życia nawrócił ponad dwie setki ludzi oraz co najmniej pięciokrotnie więcej ocalił od śmierci w wyniku czystek religijnych. 
Przez rok działał jako przywódca sił sigmarytów w Talabeklandzie. Pochwycony w roku 1362 KI po obronie Uckrofurtu, stracony na miejscu przez rycerzy Białego Wilka, obawiających się, że znów zdoła przekonać strażników, by uwolnili jego i jego ludzi. Zmarł męczęńsko w noc z 2. na 3. Vorhexen, nawleczony na pal. Przed śmiercią wyrwano mu język, bowiem śpiewał pieśni ku czci Sigmara, co drażniło oprawców i wywołało bunt także wśród części rycerstwa, które w uznaniu jego dumnej i wiernej postawy żądało skrócenia tortur i szybkiej egzekucji. Według pogłosek dowódca oddziału Białych Wilków, który skazał go na śmierć, targnął się na swoje życie miesiąc później, gnębiony wyrzutami sumienia.

Kanonizowany przez Wielkiego Teogonistę Siebolda II w roku 1680 KI, stał się patronem misjonarzy, kapłanów krzewiących wiarę oraz wszystkich prześladowanych z powodu wiary. Jego wspomnienie obchodzi się 3. Vorhexen.