Święta Rebecca od Myrmidii

Dalsza część projektu "Święci", tworzonego do WFRP wspólnie z jednym z moich graczy. Czas na świętą Rebeccę od Myrmidii.

Święta Rebecca urodziła się w 1433 roku KI w Magritcie. Jej ojciec poległ w trakcie walk z wojskami sułtana Jaffara, matka zmarła z powodu gorączki połogowej. Dziecko dorastało w czasie Wojny Arabskiej, wychowując się w myrmidiańskim sierocińcu na obrzeżach miasta.

Podczas odwrotu wojsk arabskich i umocnienia ich pozycji w stolicy okupowanej Estalii w roku 1448 KI, żołnierze agresora wykazali się wielkim okrucieństwem, wywołując falę powstań wśród mordowanej i ciemiężonej ludności. Mniszki prowadzące przytułek dołączyły do walk, nakazując najstarszym wychowankom opiekować się sierotami na czas ich nieobecności. Udział zakonnic w rebelii szybko wyszedł na jaw i dowodzący Arabami Emir Wazar, znany jako Emir Okrutny, wysłał oddział, by w zemście spalił sierocieniec wraz z ludźmi przebywającymi w środku. Budynek, służący wówczas również jako szpital polowy, znalazł się w sercu krwawych walk, gdy przeciw najeźdźcom opowiedzieli się ranni oraz mieszkańcy okolicznych dzielnic. Najstarszej, piętnastoletniej wówczas Rebece, nakazano wyprowadzić z oblężonej kamienicy najmłodszych i najciężej rannych, co uczyniła narażając życie i śmiertelnie raniąc podczas ucieczki dwóch uzbrojonych Arabów. Upewniwszy się, że powierzeni jej ludzie są bezpieczni, wróciła do sierocińca, gdzie okazało się, że obrońcy ponieśli wielkie straty, a szala zwycięstwa przechyla się już na stronę okupanta. Wówczas podniosła broń jednego z poległych i zagrzewając rodaków do walki, poprowadziła garstkę wycieńczonych partyzantów. Jej niezwykłe męstwo i zdecydowanie natchnęło rodaków, którzy zdołali odeprzeć wrogów.

Podczas walk Rebecca została poważnie ranna i choć cierpiała wiele tygodni z powodu rany, nie złożyła broni przez cały okres powstania, stając się symbolem wytrwałości i heroizmu. Miesiąc po Bitwie o Sierociniec przysięgła Myrmidii, że jeżeli bogini pozwoli Estalii wyzwolić się z arabskiej okupacji, złoży śluby zakonne.

Gdy królestwo odzyskało niepodległość dzięki połączonym siłom rycerstwa bretońskiego, estalijskich partyzantów i tileańskich najemników, Rebecca dotrzymała obietnicy i wstąpiła do zgromadzenia mniszek. Kilkanaście lat później założyła własny żeński zakon, poświęcając resztę życia opiece nad sierotami oraz szkoleniu młodych ludzi w walce. Aż do śmierci dręczyły ją liczne dolegliwości związane z otrzymaną w pierwszej bitwie raną, doprowadzając mniszkę do ślepoty w wieku 59. lat. Będąc niewidoma kobieta nie porzuciła jednak służby bogini. Zmarła ze starości w roku 1515 KI.

Kanonizowana w roku 1879 KI, stała się patronką sierot, osób ociemniałych, szczególnie z powodu odniesionych ran, oraz wszystkich walczących w obronie swego domu. Obchodzi uroczyste wspomnienie 23. Pflugzeit.